Praca w parach i w grupach w metodzie komunikacyjnej
Od pewnego czasu prym w organizowaniu lekcji języków obcych wiedzie metoda komunikacyjna, której główną częścią składową powinna być praca w parach i grupach.
Metoda ta ma ona sporą przewagę nad innymi, ponieważ pozwala nam kreować sytuacje podobne do tych wziętych bezpośrednio z życia. Ucząc się w ten sposób uczeń ma dużą szansę na praktyczne użycie języka w realnym życiu.
Dialogi i scenki odgrywane na lekcjach w ramach pracy w parach powinny być możliwie mocno zbliżone do prawdziwych sytuacji, które mogą się wydarzyć wśród innych, obcych osób np. w sklepie, hotelu czy na dworcu . Tym samym musimy jednak wyprowadzić uczniów z ich strefy komfortu.
Uczniowie zwykle na lekcji siedzą razem z najbliższą koleżanką czy najlepszym kolegą. Tak czują się dobrze i bezpiecznie, dlatego często trudno ich zachęcić do pracy w parach w innym zestawieniu. W momencie oporu ze strony uczniów do zmiany partnera do rozmowy wielu nauczycieli poddaje się i pozwala na wykonywanie ćwiczeń konwersacyjnych wciąż w tych samych parach. Oczywiście w wielu przypadkach tak jest po prostu łatwiej, ponieważ klasy niejednokrotnie są bardzo liczne, a sale lekcyjne ciasne. A w dodatku wydaje nam się, że takie rozwiązanie oszczędza nasz czas na lekcji.
Dlaczego warto zmieniać pary i grupy?
Pomimo tych wszystkich niedogodności będę Cię jednak namawiać do regularnej zmiany grup lub par podczas zadań na mówienie. Takie rozwiązanie wydaje się bowiem niezbędne.
W realnym życiu nigdy nie rozmawiamy zawsze z tą samą osobą. Musimy zmierzyć się z wieloma partnerami w rozmowie. Każdy z nich ma trochę inną dykcję, trochę inną wymowę i tempo przekazywania informacji. Jeśli więc zamierzamy faktycznie nauczyć się komunikować w języku obcym, trzeba rozmawiać z różnymi osobami.Nawet przy założeniu, że każdy robi inne błędy. Więcej o błędach przeczytasz TUTAJ.
Poza tym praca w parach w formie rozmowy na pewne tematy, jak np. rodzina czy hobby, z najbliższym kolegą czy najlepszą koleżanką jest zwyczajnie nudne. Zwykle o tej akurat osobie wiemy naprawdę sporo, a w klasie jest wiele innych, ciekawych osób, których dany uczeń może nie znać. Może ktoś z nich ma jakieś super hobby albo zainteresuje nas jakimiś informacjami ze swojego życia? Ważna jest więc losowość dobieranych partnerów do rozmowy.
Praca w nowych parach – na chwilę czy na dłużej?
Nowe pary dobieramy zwykle na kilka minut do jednego zadania. To również jest bardzo ważne, bo w klasie mogą być też uczniowie, którzy za sobą nie przepadają. Jedno zadanie zwykle jakoś wykonają, ale więcej mogłoby już powodować jakieś niesnaski.
Istotne jest to też z innego względu. Często w przypadkowych parach trafią się uczniowie na zupełnie innym poziomie językowym. Praca może być wtedy lekko utrudniona i zwykle zyskuje tu osoba słabsza. Oczywiście uczeń lepszy z danego języka może stanowić tu nieocenioną pomoc, bo często umie wytłumaczyć koledze lub koleżance jakiś gramatyczny problem lub przetłumaczyć kilka słówek. Jednak ten lepszy uczeń też musi mieć możliwość rozwoju, więc kolejne zadanie powinien robić już z osobą o zbliżonym poziomie języka.
Jeśli natomiast planujemy pracę w grupach, warto rozważyć, czy najbardziej zaawansowani uczniowie nie powinni zostać wybrani na liderów tych grup. Może nam to znacznie ułatwić pracę.
Zalety pracy w parach i grupach
- Integracja uczniów
- Ubarwienie lekcji
- Kreowanie naturalnych sytuacji językowych
- Wprowadzenie ruchu na zajęciach
- Wymiana doświadczeń i informacji z nowymi osobami
- Pomoc słabszym
- Pozbycie się lęku przed wystąpieniami
- Nauczyciel oszczędza głos 🙂
Jak przygotować materiał?
W nowoczesnych podręcznikach właściwie w każdej lekcji są jakieś zadnia na mówienie w parach. Warto je jednak uzupełnić o nasze własne pomysły. Czasem możemy też przygotować na kartkach lub na tablicy/rzutniku pytania lub schemat dialogu. Bardzo ważną rzeczą jest również, by stworzyć do każdego zadania pewną „podpowiedź”. Warto przedstawić taki schemat odpowiedzi, z którego mogą skorzystać szczególnie słabsi uczniowie.
Jak sprawnie dzielić uczniów na pary lub grupy?
Pary:
- Rozdajemy uczniom karteczki
- jedna osoba ma obrazek – druga osoba ma słowo pasujące do niego w języku obcym
- słowo po polsku- słowo po niemiecku/angielsku
- gramatyka: jedna osoba ma czasownik w bezokoliczniku, druga osoba czasownik np. w 3.formie
- liczebniki (jedna osoba ma liczebnik napisany literami, druga cyframi)
- Na wejściu każdy dostaje zdjęcie osoby, którą trzeba opisać (zawsze dwie osoby dostają takie samo zdjęcie)
- Przy muzyce – gdy robimy pauzę, mówimy: „Dobierzcie się parami”
- Sznurówki – przynosimy sznurówki (uczniów musi być dwa razy tyle co sznurówek), składamy je na pół i prosimy uczniów, by pociągnęli każdy za swój koniec. Uczniowie, którzy mają dwa końce tej samej sznurówki, stanowią parę w rozmowie.
- Ustawiamy uczniów w dwóch rzędach naprzeciwko siebie. Osoby stojące naprzeciw rozmawiają, gdy nauczyciel klaśnie, jeden rząd przesuwa się o jedną osobę (osoba z końca rzędu przechodzi na początek) i uczniowie rozmawiają z nową, kolejną osobą.
- Grupy:
- Gramatyka: np. 3 formy czasownika na karteczkach, którzy uczniowie losują
- Odnajdywanie podobieństw: pytamy w języku obcym Kto ma psa? Kto grana jakimś instrumencie? Kto ma brata? Itp. Pytania zależą od fantazji nauczyciela.
- Widokówki– przygotowujemy sobie wcześniej kilka widokówek, które rozcinamy na kilka części (zwykle 4-5). Osoby, którym uda się wspólnie złożyć obrazek tworzą grupę.
